تایماز نیوز| ۱۶ آذرماه روز خلق حماسه بزرگ دانشجویی در ایران است. نقطه قوت جنبش دانشجویی از نخستین روزهای پیدایش در ایران استقلال اش از جناح ها و جریان های سیاسی حاکم بوده است.

براین اساس  این جنبش برای تداوم حیات موثر خود باید با تمام وجود تلاش کند تامستقل بماند، مسائل و آسیب ها و چالش های دانشگاه و جامعه خود را به درستی و به موقع رصد نموده و در این زمینه روشنگری کند و عملکرد قدرت حاکم را در این چارچوب به چالش کشیده و مورد نقد و ارزیابی منصفانه قرار دهد تا بتواند ضرورت استمرار بقا و حیات خود را کماکان حفظ نماید.

جنبش دانشجویی نباید همچون برخی از گروه های سیاسی نان به نرخ روز خور و ابزار جریان های سیاسی حاکم باشد.

دانشگاه باشگاه سیاسی دولت ها و احزاب نیست هرچند دانشجو ذاتا سیاسی و مطالبه گر است، دانشجوی امروز در امتداد دانشجوی دیروز به دنبال تحقق آرمان های انقلاب اسلامی ۵۷ است.

استقلال یعنی “استکبار ستیزی”، آزادی یعنی مبارزه با شکل گیری” استبداد و خودکامگی”، جمهوری یعنی”ملاک و میزان رای و نظر ملت است”،  اسلامی یعنی ما هزار سال هست که فرهنگ ایرانی اسلامی داریم.

دانشجوی امروز ما گوش به فرمان رهبری در راستای شتاب علمی و فرهنگی در جهاد است، هرچند دانشگاه سیاسی هست اما سیاست زده نیست.

تاریخ نشان می دهد جنبش دانشجویی در ایران همواره ضد استبدادی، استکبار ستیز و عدالت خواه بوده است و این سه، آرمان اصلی و فلسفه سیاسی جنبش دانشجویی در ایران بوده است.

بنظر میرسد امروزه حساسیت دانشجویان فعال فرهنگی– سیاسی نسبت به آرمان هایشان کمی تا قسمتی کمرنگ شده و تا حدودی رنگ و بوی ساختارهای رسمی حاکم را گرفته است.

با اینحال اگر قرار باشد جنبش دانشجویی همچون گذشته صدای دانشگاه و زبان گویای جامعه خود باشد، باید نیازهای روز دانشگاه و خواست جامعه را شناسایی و با صدای بلند و به دور از جناح بندی های سیاسی و وابستگی ها فریاد بزند.

در این میان ساختارهای مدیریتی مسئول نیز شایسته است با حمایت های مادی و معنوی لازم از این تشکل های دانشجو محور، زمینه تسری این الگوی موفق را در بدنه اجتماع فراهم نموده تا بر این اساس در آینده ای نه چندان دور شاهد شکل گیری جامعه مدنی پویا و فعال و ساختارهای کارآمدتر در جای جای این مرز و بوم باشیم.

دانشجو فقط یک نام نیست دانشجو و دوران دانشجویی دوره مطالبه گری و عدالت خواهی انقلابی باید باشد، عدالتی که، برای مبارزه با انواع فساد، تجمل گرایی، اشرافی گری، فامیل بازی( ژن خوب)، پاداش ها وحقوق های نجومی …باشد.

نمی توان خود را دانشجو دانست لیکن آرمانخواه نبود، نمی توان دانشجو بود و نقد قدرت نکرد، نمی شود دانشجو بود و بدون بلند پروازی معقول، فلسفی بود.

نمی شود دانشجو بود و احساس آگاه شدن و آگاهی دادن نداشت و نمی شود دانشجو بود و شوق و ذوق آزادی و آزادی خواهی را نداشت.