تایماز نیوز / یادآوری سه نکته خالی از لطف نیست:
یک- دنیای امروز تحولات وسیعی را در همه عرصه ها بویژه اطلاع رسانی شاهد بوده و بخشی از جامعه به دلیل دسترسی به ابزارهای ارتباطی، خود را در قامت خبرنگار نیز می بیند.

دو- کار خبرنگاران واقعی طاقت فرسا و سخت بوده و درآمد بسیار پایینی داشته و لبریز از هیجان هایی است که می تواند باعث کاستن از توان جسمی و روحی آنان گردد.

سه- هر روز به لحاظ رخدادها و تحولات متعدد و فعالیت بدون تعطیلی خبرنگاران، می تواند روز خبرنگار باشد و مسئولان گستره تکریم و تعظیم این قشر را به روز خاصی محدود نسازند.

کار سخت و درآمد پایین ممکن است هر کسی را وسوسه به انحراف از رسالت خود سازد و تفکر و مسیر صواب را دگوگون نماید.

انفجار اطلاعات و ظهور کانال های خبری با ادمین هایی که فاقد تخصص بوده و آموزشی را در حوزه خبر و تحلیل مباحث روز تجربه نکرده اند، قلمروی اطلاع رسانی را از واقع گویی های برخاسته از منطق و اخلاق به زرد نویسی های بی حساب و کتاب کشانده است.

آنجا که پیشتر، خبرنگاران رسانه های رسمی برای انتقال بهتر و منصفانه اطلاعات و اخبار کیفیت و حقیقت را فدای سرعت نمی کردند، گویی سرعت در انتقال اخبار بدون توجه به جوانب مختلف آن جایگزین گردیده است و همین موضوع جسم و جان اخلاق در حوزه رسانه را دچار آسیب های جدی نموده است.

اخلاق خبرنگاری می گوید امانت داری و راستگویی شرط مهم انتقال اطلاعات است تا از گسترش دروغ در جامعه و فریب افکار عمومی جلوگیری نماید.

اخلاق خبرنگاری حریم خصوصی افراد را محترم و غیرقابل دست درازی قلمداد می کند تا جای آن را جنایت گری خبری اشغال نکند.

اخلاق خبرنگاری پرهیز از گرفتن و دادن رشوه و هدیه های جهت دار را تجویز می کند تا حقیقت و عدالت رنگ نبازد و وارونه گویی لباس واقعیت گویی نپوشد.

اخلاق خبرنگاری هرچند بر جریان آزاد اطلاع رسانی توجه جدی دارد، اما حفظ مالکیت افراد و سایر رسانه ها در اطلاعات را مورد تاکید قرار می دهد تا بدون ذکر منبع، ارائه سند و تبیین آمار اذهان مخاطبان دچار قضاوت های مهندسی شده نگردد.

اخلاق خبرنگاری سرقت ادبی را بر نمی تابد و گزارش منصفانه و به دور از جبهه‌گیری را تمنا می کند.

با اینحال، خبرنگار واقعی که خود را روایتگر منصف جامعه می داند، بر عرصه قلم و فرهیختگی احترام می گذارد، از قدرت تشخیص و قضاوت مناسبی در برخورد با رخدادها برخوردار است، شان و جایگاه افراد را می شناسد و می داند که در جایگاهی نیست که دیگران را از طریق کلمات و جملات ترور کند، فرق انتقاد سازنده با تخریب ویرانگر را می فهمد و به خوبی می تواند خود را از جغرافیای فیک نیوزها خارج کرده و تحت هر شرایطی اخلاق حرفه ای خبرنگاری را قربانی مطامع شخصی، تمایلات گروهی و تصورات جناحی ننماید.

در جامعه ای اسلامی و معنوی چون ایران، که خبرنگار را به عنوان مجاهد عرصه جنگ نرم، دیده بان جامعه، روایتگر جهاد تبیین و الفاظ زیبنده و سازنده دیگر می شناسد؛ اخلاق خبرنگاری با همه وجود از سوی خبرنگاران واقعی حفظ خواهد شد و اگر این دامنه از هم نپاشد، فیک نویس ها مجالی برای دیکته کردن تراوشات و توهمات آغشته به تهمت و تخریب نخواهند یافت.

ضرورت دارد تا تلاشگران راستین عرصه خبر، مرز خود را از خبرنگارنماهایی که هیچ محدوده ای برای بی اخلاقی های خود قائل نیستند، مشخص نمایند تا اخلاق همچنان مدال زیبنده خبرنگاران راستین باشد.