مدیر معلم

سیده مینا میرقاسمی
خبرنگار ایرنا _ اردبیل

زمان چه بی دریغ و بی امان ما را از خود عبور می دهد، فرصت ایستادن و آموختن چه اندک است و انسان های متبحر و خردمند چه محدود.
چگونه می شود زمان در گذر خود برای افراد انگشت شماری ظرف بزرگ روحی و معرفتی بر می گزیند و برای دیگران هیاهویی بدون قالب که در فضای پوچی محو می شود.
همواره قلب های بزرگ برای تغذیه روحی دیگران آذوقه ای دارند و هیچگاه نیز همنشینی با آن ها بدون تلمذ از نیکی، برایت نمی گذرد.
معمولا هم افرادی که از لحاظ بار معنوی و علمی کوله باری سنگین دارند، چونان درخت پرثمر آرام و متواضع هستند و در عجبم از زمان که در درازنای خود چرا تاکنون این یقین را برای انسان ها به ارمغان نیاورده است.
همواره انسان های خردورز و دارای گوهر معرفت ، بی محابا به میدان عمل وارد شده و در میانه راه ، بدون هیاهو دیگران را نیز در گذر از خامی به سمت تپش شعله های معرفت یاری می کنند و چه بسا خود کمتر از دیگران مطرح شوند.
در عرصه خبر و رسانه ، مشقات همراه با استرس به مراتب شدیدتر است و رقابت ها بیش از سایر حوزه ها است.
همه میخواهند مطرح باشند، هیچکس حوصله کمک به دیگران را ندارد، کسی برای آموزش بدون منت به سراغت نمی آید، ممکن است در مسیر شاگردی و ابتدای کار حرفه ای آنقدر مسخره ات کنند که دیگر قید فعالیت در حوزه خبر را بزنی.
در این عرصه ممکن است اگر به عنوان رئیس یا دبیر کسی خبرت را منتشر نکرد، منتظر حرف های گزنده و تلخی باشی که قصد تحقیرت را داشته باشد.
خبر ، کاری به تمام معنا سخت است و کمتر کسانی به صورت تخصصی می توانند از این حوزه روح و روان خود را سالم از آب بیرون آورند و لطمه ای به گوهر انسانیت خود وارد نسازند.
گذشته از خبر، ریاست و مدیریت نیز موضوعی است که متاسفانه در گذر زمان دچار جراحت های فراوانی شده و جنبه رفتار تحکم آمیز آن بیشتر نمایان بوده و دلیلش هم آموزش های نابجای نیروی انسانی و استفاده از افراد کم تجربه در این مسوولیت خطیر است.
بسیار نادر مشاهده می شود که فردی مدیر باشد و نشانی از خشونت در رفتار وی نمایان نباشد و همچنین باید ذره بین به دست بگیری تا مدیری پیدا کنی که کارکنانش با اینکه به مدیر احترام می گذارند و در عین حال که هیچ کینه ای به وی ندارند ، همواره در دل ، خوف از عملی دارند که موجب رنجش مدیر شود.
در گذر زمان بوده اند و هستند مدیرانی که به معنای واقعی مدیر بودند ، نه فقط در کار اداری ، بلکه اداره دل های کارکنان را نیز به عهده گرفته اند.
اینجا میخواهم از سبک خبر سنت شکنی کرده و به جای کلمه وی، از ایشان ، استفاده کنم.
ایشان مدیری است که همچنان برای خبرنگاران ایرنای اردبیل مدیر خواهد ماند.
مدیریتش تمام نشده ، چرا که در هر برهه کاری که با مشکلات حرفه ای و رفتاری مواجه شویم ، عکس العمل های ایشان را به خاطر خواهیم آورد و آنگونه که برای ما معلم بود و درس بزرگ بودن آموخت ، تا جایی که توانسته باشیم بیاموزیم، اجرا خواهیم کرد.
مدیری که شرایط کارکنان را نتواند درک کند ، به هیچ عنوان نخواهد توانست حرمت خود را در بین آنان حفظ نماید.
ایشان خود را همواره در جای کارکنان می پنداشت و رفتارش در هیچ لحظه ای خدشه ای به روح و روان خبرنگاران وارد نکرد.
ما خبرنگاران ایرنا در اردبیل ، هرگز نخواهیم توانست رفتارهای مدیریتی تخصصی و زیبای آقای موسی زاده را فراموش کنیم.
ایشان هرگز لذت علاقه ما به نوشتن را خاموش نکرد، اشتباهاتمان را به گونه ای بسیار زیبا و به طور غیرمستقیم برایمان گوشزد کرد و شاید خودش هم در آن لحظه نفهمید که ما بزرگی روحش را در همان دقایق درک کردیم و چه با عزت نفس به کارمان ادامه دادیم.
آقای موسی زاده چه زیبا گذر عمر را درک می کرد و از لحظه های مدیریتش برای ساختن خانه هایی در دل های ما کارکنان استفاده کرد و هم اکنون که میخواهد آموزش هایش را با بازنشستگی ، از ما به آزمون کشد، چه دلتنگی سختی ما را فراگرفته و بغضی نفس گیر گلویمان را به فشار آورده است.
پیش خود فکر می کنم،چه علتی باعث می شود در مسیر زمان عده ای با پختگی حرفه ای و رفتاری دل ها را فتح می کنند و تبدیل به سرمایه های معنوی می شوند و چرا تعداد این سرمایه ها اندک است و رفته رفته نیز کمتر می شود؟
آیا باز هم با آسیب هایی که به عرصه رسانه و خبر با افزایش فضاهای غیرتخصصی وارد شده و می شود، انسان هایی تاثیر گذار و الگو تربیت خواهند یافت؟ …
از هزاران یک نفر اهل دل اند
مابقی تندیسی از آب و گِل اند